Chapter 41

  A mund ta nxjerrësh Leviathanin me grep ose të mbash të palëvizur gjuhën e tij me një litar? 

  A mund t`i vësh një xunkth në flegrat e hundës ose t`i shposh nofullën me një çengel? 

  A do të të lutet ai së tepërmi apo do të të drejtojë fjalë të ëmbla? 

  A do të lidhë një besëlidhje me ty, që ti ta marrësh si shërbëtor për gjithnjë? 

  A do të lozësh me të si me një zog apo do ta mbash lidhur për vajzat e tua? 

  Miqtë e tu do të bëjnë me të takime të mrekullueshme apo do ta ndajnë vallë midis tregtarëve? 

  A mund të mbulosh lëkurën e tij me shigjeta dhe kokën e tij me fuzhnja? 

  Vëri duart mbi trupin e tij; do të të kujtohet luftimi dhe nuk ke për ta rifilluar. 

  Ja, shpresa e atij që e sulmon është e rreme; mjafton ta shikosh dhe të zë tmerri. 

  Askush nuk ka aq guxim sa ta provokojë. Kush, pra, është në gjendje të qëndrojë i fortë para meje? 

  Kush më ka bërë një shërbim i pari që unë duhet ta shpërblej? Çdo gjë nën qiejt është imja. 

  Nuk do t`i kaloj në heshtje gjymtyrët e tij, forcën e tij të madhe dhe bukurinë e armaturës së tij. 

  Kush mund ta zhveshë nga parzmorja e tij dhe kush mund t`i afrohet me një fre të dyfishtë? 

  Kush mund të hapë portat e gojës së tij, e rrethuar siç është nga tmerri i dhëmbëve të tij? 

  Shumë të bukura janë rreshtat e mburojave të tij, të salduara fort si prej një vule. 

  Ato janë aq afër njëra-tjetrës sa nuk kalon as ajri midis tyre. 

  Janë të ngjitura njëra me tjetrën, të bashkuara fort midis tyre, dhe nuk mund të ndahen. 

  Teshtimat e tij japin shkreptima drite dhe sytë e tij janë si qepallat e agimit. 

  Nga goja e tij dalin flakë, dalin shkëndija zjarri. 

  Nga flegrat e hundës së tij del tym, si nga një enë që vlon ose nga një kazan. 

  Fryma e tij i vë zjarrin qymyrit dhe nga goja e tij del flakë. 

  Forca qëndron te qafa e tij dhe para tij hedh valle tmerri. 

  Pjesët e flashkëta të mishit të tij janë fort kompakte, janë mjaft të ngjeshura mbi të dhe nuk lëvizin. 

  Zemra e tij është e fortë si një gur, e fortë si pjesa e poshtme e mokrës. 

  Kur ngrihet, të fuqishmit kanë frikë, dhe nga tmerri mbeten të hutuar. 

  Shpata që arrin nuk i bën asgjë, e njëjta gjë ndodh me ushtën, shigjetën dhe shtizën. 

  E quan hekurin si kashtë dhe bronzin si dru të brejtur nga krimbi. 

  Shigjeta nuk e bën të ikë; gurët e hobesë për të janë si kallamishte. 

  Topuzi i duket sikur është kashtë, ai tallet me vringëllimën e ushtës. 

  Poshtë ka maja të mprehta dhe lë gjurmë si të lesës mbi baltë. 

  E bën të ziejë humnerën si ndonjë kazan dhe e bën detin si të ishte një enë me melhem. 

  Lë pas vetes një vazhdë drite dhe humnera duket si e mbuluar nga thinjat. 

  Mbi tokë nuk ka asgjë që t`i ngjajë, që të jetë bërë pa pasur fare frikë. 

  Shiko në fytyrë tërë njerëzit mendjemëdhenj; ai është mbret mbi të gjitha bishat më madhështore".